Nieuw:

Geluk duurt een oorlog lang

Geluk duurt een oorlog lang is een verontrustende roman, boordevol verrassende ontwikkelingen. Normen en waarden komen daarin dusdanig onder druk dat zelfs de lezer met zijn eigen moraal zal blijven worstelen. - Peter de Rijk

Tine Scheepers ziet na vijf jaar huwelijk de kans op een eigen kind steeds kleiner worden. Tines grote angst is dat ze in plaats daarvan de baby van haar jongere zus Helen in haar armen zal moeten houden. En dat gebeurt. Een tweede, derd een vierde volgen. Ze blijft met lege handen. Alles verterende afgunst verandert in berusting, zo lijkt het. Tot zich tijdens de evacuatie eind 1944 de kans voordoet om het pasgeboren vijfde kind van Helen tot het hare te maken. Ziekelijk Godsvertrouwen brengt haar tot ongekende daden.

'Iedereen zei maar dat ze geduld moest hebben, de huisarts, de pastoor, haar zus die gemakkelijk praten had en Wim met zijn niet aflatende zin om te vrijen. Maar wat heb je aan geduld? Geduld houdt de belofte van vervulling in. Hoe lang kun je geduld hebben voordat je moet besluiten dat geduld een loos begrip is en er van vervulling geen sprake zal zijn? Dat de belofte één grote leugen is, dat je baarmoeder vruchteloze grond is of dat het zaad dat het moet bevruchten dor en droog is en nooit zal ontkiemen?'

De lucht van uien

Jan van Driel wordt op 25 september 1950 in een dorp in de Betuwe geboren. Vanwege ziekte van zijn moeder wordt hij ondergebracht bij zijn oom en tante.

Deze ervaringen neemt hij mee in zijn latere leven. Zijn relaties kenmerken zich door afwijzing, jaloezie, wantrouwen en vreugdeloze seks. Hij kan niet zonder vrouwen, maar ook niet met. Om van alles af te zijn gaat hij in celibaat. Na vijf jaar onthouding ontmoet Jan Martha. Gaat het hem nu wel lukken?

"'Godverdomme!" Hij krijt het uit. Zijn vuist knalt op de eettafel waar hij ijsberend is beland. Zijn vuist knalt nog een keer en nog een keer. Een mengeling van haat, angst, verdriet en woede vervormt zijn gelaat. In hun bed, in het bed dat hij voor hún gemaakt heeft, heeft ze liggen vozen met die half kale, magere, melkwitte schlemiel, die ook nog eens een foute naam heeft. Hier in dit huis. Nog maar een paar uur geleden. Zie ze daar zitten, de heilige maagd Maria.